İNSANLIĞIN ABİDELERİ

    Bir ilkbahar sabahı balkona kurulmuş ılık meltem eşliğinde ince belli bardağımdan tavşankanı çayımı yudumlarken bir yandan da günlük gazetemdeki haberleri çayıma katık ediyorum, derken gazetemdeki bir haber beni irkiltiyor. Elimdeki incebelli bardağım istemsizce kayıyor, etrafa saçılan tavşankanı çayın yerini çocuk kanları alıyor... sokaktan gelen o şen şakrak çocuk seslerinin yerini bin bir dilden gelen feryatlar alıyor. Bir taraftan kan bir taraftan çocuk bedenlerinin her bir uzuvlarının bir yere dağıldığı insan parçaları... Anneler kan, irin, cesetler arasında feryat figanlarla ağıtlar yakıyor. O ılık meltemin getirdiği sarhoş edici esintinin yerini türlü kimyasal kokular almakta... Analar kucakta bebelerle “insanlık” abidesini yansıtan birer sanat heykeline dönüşmekte. Şimdi bu yüce insanlık abideleri karşısında sizi eğilmeye davet ediyorum. Bu eser siz insanların eşhasına münhasırdır. Deliler gibi alkışlayın, ağzınız kulaklarınıza varıncaya hatta yırtılıncaya dek kahkahalarla gülün eğlenin...

   Dünyanın her bir yanında kapitalizmin çarklı dişleri arasında pervasızca parçalanan yok olan bedenler kuşkusuz yarının büyükleri için hiç iç açıcı olmayan durumlar doğuracaktır. Bu vahşet çarkları arasından kurtulabilen bugünün küçükleri yarın kalkıp dünün hesabını soracaklardır. Her gün meydanlarda atılan adalet, eşitlik, özgürlük naralarının koflaşmışlığını dünün dişli çarkları arasından kurtulmuş olan minikler gösterecektir. Eğer bugünün büyükleri olarak insanlık adına insanca hareket etmezsek yarının daha büyük vahşetlere dönüşeceğini ve bu vahşetten çıkacak faturanın bizim için pek de “ucuz” olmayacağını bilmemiz gerekmekte.

   İnsanlığın dini, dili, ırkı olmadığını haykıranların, bin bir dilden minik yavrularının cansız bedenleri için ağıtlar yakan anaların acılarını yüreklerinde hisseden “insanlığın” egemen olduğu, bebeklerin ölmediği, ağıtların yakılmadığı ve ılık ve coşkun çocuk sesleriyle yankılanan; sömürünün, kanın, irinin kokmadığı nice ılık ilkbaharlara...